از پایان گریزی نیست

رفتم،مرا ببخش و مگو او وفا نداشت
                                           راهی به جز گریز برایم نمانده بود
این عشق آتشین پر از درد بی امید
                                           در وادی گناه و جنونم کشانده بود
رفتم،که داغ بوسه پر حسرت ترا 
                                           با اشکهای دیده زلب شستشو دهم
رفتم که ناتمام بمانم در این سرود
                                           رفتم که با ناگقته به خود آبرو دهم
رفتم مگو،مگو که چرا رفت،ننگ بود
                                            عشق من و نیاز تو و سوز و ساز ما
از پرده خاموشی و ظلمت،چو نور صبح
                                            بیرون فتاده بود به یکباره راز ما..
(برای یک دوست)
ـــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــ
                               حرف دل با که گویم   
روز اول پیش خود گفتم                           دیگرش هرگز نخواهم دید
روز دوم باز می گفتم                              لیک با اندوه با تردید
روز سوم هم گذشت اما                         بر سر پیمان خود بودم
ظلمت زندان مرا می کشت                     باز زندان بان خود بودم
آن من دیوانه عاصی                               در درونم هایهو می کرد
مشت بر دیوارها می کوفت                     روزنی را جستجو می کرد
در درونم راه می پیمود                           همچو روحی در شبستانی
بر درونم سایه می افکند                        همچو ابری بر بیابانی
می شنیدم نیمه شب در خواب               هایهای گریه هایش را
شرمگین می خواندمش بر خویش           از چه رو بیهوده گریانی       
در مین گریه می نالید                             دوستش دارم،نمی دانی
ــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــ
                                     عشق
نه قدرت بر عشق فرمانی می راندو نه پول را یارای خرید عشق است

در مدار عشق است که رفتارهای دلدار همه زیباست

عشق را یارای مغلوب کردن مرگ است

 

آیا می شود اندوه را جشن گرفت؟

در اندوه غرق نشو،بلکه نظاره گر آن باش و از آن لذت ببر،زیرا اندوه زیبایی های
 خود را دارد.
تو تا حالا نظاره گر نبوده ای.تو بقدری در اندوه غرق میشوی که به زیبایی های
 لحظات غم و اندوه پی نمیبری.اگر ۱ بار توجه کنی میفهمی تا به حال چه گنج گرانبهایی را ازکف داده ای.
وقتی که آدم شاد است هیچ گاه مانند زمانی که غمگین است، عمیق نیست
اندوه عمق دارد،در حالی که شادی ،سطحی است.
برای مثال:این آدمهای به ظاهر شاد را تماشا کن همیشه لبخند به لب دارند و
 دارند از خوشحالی بال درمی آورند.
میفهمی که آنها همیشه سطحی و کم مایه هستند.آنها هیچ عمقی ندارند.
(شادی مانند موج دریاست که بر روی سطح آب روان است.در حالی که اندوه،
 همچون اقیانوس است.)
شادی،شلوغ و پرسرو صدا است.ولی غم دارای سکوتی خاص است.شادی
مانند روز است و اندوه مانند شب.شادی نور است و اندوه تاریکی است.نور
می آید و میرود،ولی تاریکی می ماند،روشنایی گاهی اتفاق می افتد ولی
تاریکی همیشه هست.
اگر به وادی اندوه قدم بگذاری،همه این چیزها را احساس خواهی کرد.
آنگاه خواهی فهمید اندوه همچون شیئی است که تو شاهد و نظاره گر
آن هستی و یکدفعه احساس شادی می کنی.چه اندوه زیبایی!
ــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــ
 (  تقدیم به یک دوست )                       
                                      چشم به راه
آرزویی است مرا در دل                          که روان سوزد و جان کاهد
هر دم آن مرد هوسران را                       با غم و اشک و فغان خواهد
به خدا در دل جانم نیست                       هیچ جز حسرت دیدارش
سوختم از غم و کی باشد                      غم من مایه آزارش
                               نگران دیده به ره دارم
                               شاید آن گمشده باز آید
سایه ای تا که به در افتد                         من هراسان بدوم بر در
چون شتابان گذرد سایه                           خیره گردم به در دیگر
همه شب در دل این بستر                       جانم آن گمشده را جوید