من و دریا

من و دریا٬ غزلی ناب سرودیم از تو

 غزلی مثل تو نایاب سرودیم از تو

                                                              بسکه زیبا شده٬ آنان که ندانند تو 

                                                             در خیالند که در خواب سرودیم از تو

آسمان بود که از دست زمین می افتاد

بسکه ما در طب و در تاب سرودیم از تو

                                                            گر چه با بوسه ای از دور دلی حوش کردیم

                                                             خوشتر از آن شب مهتاب سرودیم از تو

تشنگی٬ آه... چه ها با من و این شعر نکرد
 هر چه با حنجره ی آب سرودیم از تو  
ـــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــ
ــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــ
ــــــــــــــــــــــــــــــــ
گر نبینمت لحظه ای خواهم مرد

                                             گر صدایت نباشد در سرم خواهم مرد
گر مردم:
                                              بدان تو را ندیدم که مردم