همه می خواهند بدانند...

همه میخواهند بدانند شاعر در کجا شعر میگوید

در خیال خود شاعر را در کلبه ای روستایی ساخته شده از تنه درختان نشسته
در جلوی شومینه مجسم میکنند
و یا شاید دو پشت میز تحریری از جنس بلوط در اتاقی دلباز
اگر بگویم در ساحل و در کوهستان شعر می گویم مرا دوست خواهید داشت
اگر بگویم زیر سشوار،زیر دوش و یا که در بستر شعر میگویم از من دلگیر میشوید
چرا که با چنین گفته ای اسطوره دلفریب شاعر خدشه دار میشود
حقیقت این است
شاعر همه جا در هرجای ممکن
هر گاه که الهام بگیرد
شعر میگوید
                  ((ماه اگر بتابد شب جرات گسترده شدن ندارد))

اعتراف..............

تا نهان سازم از تو بار دگر                                 راز این خاطر پریشان را
                         می کشم بر نگاه نازآلود
                          نرم و سنگین حجاب مژگان را
از خدا راه چاره می جویم                               سخن از زهدو توبه می گویم
آه...هرگز گمان مبرکه دلم                             با زبانم رفیق و همراه است     
تو برایم ترانه میخوانی                                سخنانت چو آتشی گرما دارد  
صدایت وجودم را گرم میکند
                                         کلامت آتش عشقم را بیش از پیش میکند
شاید شنیده ای که زنان در دل آری و <نه>به لب دارند
راز دار وخموش و مکارند
 آه من هم زنم،زنی که دلش                  در هوای تو میزند پرو بال
دوستت دارم ای خیال لطیف                   دوستت دارم ای امید محال
ای کاش میتوانستم بگویم چقدر دوستت دارم

                                                                   (تقدیم به یک دوست)